با همگان گفت نتوانم

کمان را زه بریده ، تیر را پیکان و پر کنده

سپر افکنده ، خود را کرده از تیر و کمان فارغ

عجب مرغی نه جایی در قفس نی از قفس بیرون

ز دام و دانه و پروازگاه و آشیان فارغ

برون از مردن و از زیستن، بس بلعجب جایی

که آنجا می‌توان بودن ز ننگ جسم و جان فارغ

وحشی بافقی